Pazar, Mart 21, 2004
Pakistan'ın işi daha da zor...
Amerika Türkiye'den Irak Savaşı için isteklerde bulunduğunda, Türkiye gerçekten çok zor bir duruma düştü. Bir tarafta dünyadaki tek süpergücün isteklerine boyun eğme zorunluluğu, diğer tarafta Amerika'nın dünyaya açtığı savaşa destek vermenin manevi mes'uliyeti ve Amerika'nın Irak planlarında Türkiye'yi kaygılandıracak her şeyi yapmasının getirdiği tedirginlik... 1 Mart tezkeresinin reddedilmesi, öncesi ve sonrasıyla, Türk cumhuriyetinin yaşadığı en ciddi krizlerden biriydi. Ama bir şekilde, gelinen noktada Türkiye, şimdilik çok kötü bir konumda değil. Tabii, Irak'taki gelişmeler, Kürtlerin durumu, bölgenin istikrarsızlaşması, gelecekte çok daha büyük sorunlar doğurmaya gebe. Ama bugün itibarıyla Türkiye, Irak pisliğine bulaşmaktan bir şekilde kurtulmuş görünüyor.
Pakistan'a baktığımızda halimize şükretmek lazım. Bizim yaşadığımız açmazları onlar da yaşıyorlar, hem de daha yaman bir biçimde. Amerikalılar, Pakistan'a muazzam baskı yapıyorlar. Son operasyon bunun bir göstergesi. Yoksa Pakistan, Afgan sınırı boyunca uzanan, yarı müstakil "sınır eyaleti"ne asla asker sokmaz, kanlı çatışmalara girmezdi. El Kaide ve Taliban'a karşı ülkenin her tarafında hatırı sayılır bir sempati var. Ama, bu sınır bölgesinde sempati, ölümüne bir desteğe dönüşüyor. Buradaki insanlar, Büyük İskender'e bile baş eğmemiş olmakla iftihar ediyorlar.
Dawn gazetesindeki şu makaleyi okurken, Amerika'yla işbirliği yapmak zorunda kalmanın ne denli zor olduğunu düşündüm ve Pakistan'a göre Türkiye'nin durumunu değerlendirdim. Allah Pakistan halkının yar ve yardımcısı olsun. Durumları perişan, işleri çok zor.
Dawn'daki makalenin özellikle şu satırları aynen bizdeki sıkıntıyı yansıtıyor:
"Pakistan should be sought out as a friend and partner by virtue of its strength as a vibrant economy and as a politically dynamic, forward-looking society rather than for its location or military value alone."
Soros'un sözü akla geliyor: "Türkiye'nin en önemli ihraç ürünü, askeridir." Biz de Pakistan gibi, sadece askeri önemimizle bilinmek istemiyoruz. Çünkü dışarıya ancak asker ihraç eden bir ülkenin yakasından kan lekesi eksik olmaz.
|
Pakistan'a baktığımızda halimize şükretmek lazım. Bizim yaşadığımız açmazları onlar da yaşıyorlar, hem de daha yaman bir biçimde. Amerikalılar, Pakistan'a muazzam baskı yapıyorlar. Son operasyon bunun bir göstergesi. Yoksa Pakistan, Afgan sınırı boyunca uzanan, yarı müstakil "sınır eyaleti"ne asla asker sokmaz, kanlı çatışmalara girmezdi. El Kaide ve Taliban'a karşı ülkenin her tarafında hatırı sayılır bir sempati var. Ama, bu sınır bölgesinde sempati, ölümüne bir desteğe dönüşüyor. Buradaki insanlar, Büyük İskender'e bile baş eğmemiş olmakla iftihar ediyorlar.
Dawn gazetesindeki şu makaleyi okurken, Amerika'yla işbirliği yapmak zorunda kalmanın ne denli zor olduğunu düşündüm ve Pakistan'a göre Türkiye'nin durumunu değerlendirdim. Allah Pakistan halkının yar ve yardımcısı olsun. Durumları perişan, işleri çok zor.
Dawn'daki makalenin özellikle şu satırları aynen bizdeki sıkıntıyı yansıtıyor:
"Pakistan should be sought out as a friend and partner by virtue of its strength as a vibrant economy and as a politically dynamic, forward-looking society rather than for its location or military value alone."
Soros'un sözü akla geliyor: "Türkiye'nin en önemli ihraç ürünü, askeridir." Biz de Pakistan gibi, sadece askeri önemimizle bilinmek istemiyoruz. Çünkü dışarıya ancak asker ihraç eden bir ülkenin yakasından kan lekesi eksik olmaz.
